Rouw uit je pen......

Kort voor de star van de workshop ontmoette ik Margreet bij een herdenking van overledenen bij het crematorium. Toevallig droeg ik toen een van haar gedichten voor. Eentje die ook tijdens de crematie van Ine werd voorgelezen.

De onderwerpen waarover we schreven vond ik erg mooi. Vooral de brief aan Ine en een brief van Ine aan mij terug. Over de toekomst wilde ik liever niet schrijven, maar ik merk steeds meer dat die er ook is zonder Ine. Het schrijven en praten over de onderwerpen riep veel emoties op. Ik was er veel mee bezig. Door het te delen met anderen verbreedde het mijn blik en keerde ik minder in mezelf. Het is een stukje er- en herkenning geweest.

Ook het creatief bezig zijn met taal vond ik leuk, maar soms zat mijn hoofd te vol en kon ik me er niet helemaal in uitleven. Wat ik wel leuk vond, is dat je erover gaat nadenken… ‘Oh, dan schrijf ik dit of dat’.

De opbouw van de bijeenkomsten voelde goed en ook de gedichten die Margreet uitkoos om voor te lezen waren mooi. De groep was gevarieerd, verschillende personen met verschillende achtergronden, maar toch al gauw een bijzondere band. Ieder kon op haar eigen manier aanwezig zijn en emoties met elkaar delen.

De betrokkenheid van Margreet was erg prettig, ook bij een persoonlijke mail kreeg ik oprecht antwoord. De feedback op onze schrijfsels was positief. Al met al een mooie, fijne en positieve ervaring. Rouwen is heftig, maar op deze manier is er even oprechte aandacht voor jou en je verdriet.

Margreet en groepsleden bedankt voor deze bijzondere ervaring.