Liedjes spelen op toetsen, begeleid door Menno Nijen Es
Menno is niet van plan mij op een stoel te laten zitten zonder piano voor mijn neus. Dus zo word ik vandaag de vierde deelnemer aan de laatste in een reeks van vier lessen met hem. Dat ik nog nooit een piano heb aangeraakt noch de behoefte heb gevoeld er een aan te raken, maakt hem niet uit. Hij sleurt een piano aan vanuit een andere ruimte en zet de basis uitleg over de toetsen voor mijn neus en het akkoord van het eerste lied. Er is geen ontsnappen aan. Ik ga vandaag piano spelen.
Een kring van vijf piano’s (of zijn het keyboards?) in een zwarte ruimte niet groter dan deze kring. Dat de zwarte toetsen per twee en per drie gerangschikt staan was mij nooit eerder opgevallen. Op de basisuitleg staan hoofdletters en die verwijzen blijkbaar naar een plek ergens op de toetsen. Ik heb drie pistes met elkaar in overstemming te brengen om het akkoord te kunnen spelen: het papier met de basisuitleg, het papier met het akkoord, de toetsen zelf. Dat gaat in mijn hoofd als konijntjes die voortdurend door elkaar heen springen en ik die ze probeer te vangen: Waar staat ook alweer de toets met die letter? Welke letter komt er ook alweer na deze letter in het akkoord? Waar staat ook alweer de toets met die letter? Welke letter komt ook alweer na deze letter in het akkoord? Waar … enz…
Terwijl ik met twee wijsvingers speel, zie ik links en recht gecompliceerde vinger- en hand zettingen bij de dames die met hun twee volledige vingersets spelen. Ik kan niet geloven dat er zoveel lagen zitten in de compositie van een lied dat ik met mijn stem als enige instrument ook alleen kan zingen.
Waar staat ook alweer de toets met die letter? Welke letter komt er ook alweer na deze letter in het akkoord?
‘’Als je naar het strand gaat, kun je geen piano meenemen.’’ Zei iemand haar heel lang geleden. En toen koos ze voor gitaar als jonge vrouw. Tien jaar geleden kwam er een keyboard in haar leven. Dat door een verhuis naar de achtergrond verdween. Ze weet het dus nog allemaal precies. Toen dit voorbij kwam van Kreggel en Kwiek wist ze het:
‘’Dit is mijn kans.’’
Een andere dame kreeg de piano in haar jong leven net opgedrongen. Het is wel vijftig jaar geleden dat ze onder invloed van haar ouders op pianoles zat. Want het instrument stond in huis. En bij de opbloei van haar sociaal leven, verdween het op de achtergrond. Lang heeft ze gedacht dat ze het wel weer zou oppakken als ze met pensioen was. Nu zit ze hier nog niet met pensioen en wel op pianoles.
Wanneer dat ene instrument je kans en je droom is en het ‘andere’ leven dat niet onmiddellijk schijnt toe te laten, geven de piano’s zelf het gelukkig niet op. Ze wachten geduldig in stoffige hoekjes van woningen, hoofden en harten, tot diegene die haar vingergewijs hoort te beroeren, Kreggel en Kwiek wakker wordt in de ware kans en droom die het leven altijd biedt. Het is niet te laat. Dan komt de dag misschien wel vijftig jaar na de eerste ontmoeting dat je haar, jouw instrument, de piano koopt en je zegt:
‘’Ik ben nu vóór op mijn droom.”
Ware Woorden - Ruth Hendrickx
Fotografie: Pixabay
