Samen Koken, samen eten

‘’O, wacht het laurierblad moest er nog uit.’’ zegt de mixende dame zichzelf terecht wijzend.

Op het aanrecht een keurig A4-tje met een uitgeprint recept van kippestoofpotje. De dames die de kip aan het bakken zijn, verklappen me dat er een cheesecake in de oven staat. Dit wordt een vier-gangen menu, begin ik te begrijpen.

Iedereen draagt een gelijkaardig zwart schort van de kookstudio. Marloes is tot in de puntjes uitgerust met alles wat een groep mensen die samen kookt maar kan nodig hebben. Ik begroet iedereen en ik word verward met een deelnemer die later zou komen. Misschien ben ik dat wel. Een deelnemer aan het leven die later zou komen.

Eén van de dames stelt zich voor als assistente.

‘’Dan ben je dus bevallig, ‘’ druk ik haar op het hart ‘’dat zijn namelijk alle assistentes.’’ Haar hand gaat naar haar hoofd en ze zegt iets over de kleur van haar haar. Grijs. Het rijmt volgens haar niet met de kwaliteit bevallig. Zonder haar tegen te spreken, hoop ik dat ze eerder voelt dan hoort dat ik het daar niet mee eens ben.

‘’Je moet zelf de deur uit want zij (de mensen die in het begin bij een verlies over de vloer komen) komen er niet meer in.’’ Hij woont al negen jaar alleen. Het woord contact komt meermaals uit zijn mond als een trots wapenschild gedragen in de mars na verlies. Hij doet allerlei leuke klusjes als vrijwilliger. We lachen allebei als hij zegt dat hij niet alle soorten klusjes kan doen want dat zou grappig kunnen eindigen. Namelijk met zijn wielen (van de rolstoel) zijwaarts en zijn benen luchtwaarts. En hij besluit:

‘’Waardering is belangrijk voor je eigenwaarde. Je doet het voor anderen maar ook voor jezelf.’’

Het eten is klaar en we gaan tafel. Marloes zet een prachtig voorgerecht voor iedereen neer. Een kleine bladerdeeg bodem bedekt met zalm, asperges, rauwe groentjes en een gefrituurde gamba. De maaltijd begint met een korte stilte.

‘’Je voelt de beladenheid hier in het samenkomen.’’ Ze verloor de liefde van haar leven veertien maanden geleden. Hij zat dood op de bank. Totaal onverwacht. Het koekje dat hij gegeten had. De puzzel die hij had gemaakt. Geen teken van strijd of lijden. Dat gunt ze hem zo.

‘’Je hebt de neiging daarvan te vluchten maar hier kun je dat doorvoelen, in mijn dagelijks leven zou ik kunnen gaan denken dat het er niet meer is. Daarna kan ik het ook weer van me afschudden.’’

Ik kijk Esther, aan de overkant van de tafel, aan want zonder expert te zijn voel ik dat er net iets essentieels van rouwverwerking verwoord is. Ze knikt.

‘’Ja,’’ zegt ze, ‘’zo leer je anders vastpakken.’’

En daar zet Marloes een voorgerechtje voor mijn neus. Eentje zonder vis dat ze zo gauw voor me maakte. Ongevraagd en onverwacht. De smaakvolle hapjes passeren de brok van ontroerde dankbaarheid in mijn keel.

Na het kippestoofpotje en de cheesecake, is het voor sommigen tijd om te vertrekken.

‘’Dit is een geëngageerd initiatief. Dat je zo bij elkaar kunt zitten en genieten.’’ Met deze woorden bedankt iemand de hele groep als ze vertrekt.

Marloes serveert nog koffie en lekkers. Alles tot in de puntjes verzorgd. 23 b, de B van bevallig en bijzonder.

‘’Het is gelukt vandaag. Mezelf kunnen zijn in een groep van onbekende mensen.’’ Ze straalt terwijl ze het me zegt.

En diegene die haar grote liefde veertien maanden geleden verloor, zegt:

‘’Ik ben trots op mezelf dat ik het zo goed doe, na zo een grote liefde.’’

‘’Volgens mij klopt er één woordje niet. ’’ zeg ik haar. Ze kijkt me nieuwsgierig aan.

‘’Het is niet na.’’

En in haar ogen zie ik exact dat wat ik zei.

Lotgenoten in liefde zijn we allemaal.