FOTOGRAFEREN = COMPONEREN!
met Carolien tesselhof

De voorbije bijeenkomsten van dit geheel vrouwelijke team, worden mooi samengevat:

‘We brengen elkaar tot ongekende hoogten.’

Als Carolien vraagt waar ze tegen aan zijn gelopen in de tussentijd thuis met het oefenen, is het laconieke antwoord:

‘Geen mensen.’

Hoe kun je daar nu tegen aanlopen? Daar moet je fotograaf in spe voor zijn met een grote behoefte aan ‘lijdende voorwerpen’.

Man, kleinkinderen, poes, hond, knuffels, vrienden, paarden, ze kwamen allemaal op de lichtgevoelige hartenplaten van deze dames. En het resultaat wordt met aandacht en zorg door Carolien besproken. Ze geeft zeer concrete tips en feedback over het geschoten beeld. De scherpte van de ogen, de lijnen die in de compositie terug te vinden zijn, de manier waarop de achtergrond in beeld komt…

‘’Je bent wel gaan kijken.’’ zegt ze.

Hoe vang je het licht op een druilerige dag? Dicht bij het raam komt de knuffelbeer te staan die per ongeluk in toneellicht met zwarte achtergrond een prachtig effect sorteert. De monoloog die hij zou kunnen geven op het podium van haar leven, hoor je ruisen achter de coulissen. Een ‘toevalstreffer’ noemt ze dit zelf en ook het regenboog licht dat als een oorhanger bungelt en door haar werd gevangen, de trouvaille-fotografe.

‘Je hebt het wel gezien.’ zegt Carolien.

En zo heb je dan geluk als je vrienden op bezoek komen en zij achter je lens willen staan: hun lach straalt het groen nog frisser dan het al is en hun verwaaide haren wijzen naar alle windrichtingen van wat ze samen hebben beleefd.

En hoe krijg je je hond in de portret-modus? Blijkbaar is de functie portret stand niet zomaar overdraagbaar naar dieren want de snuit wordt erdoor Pinocchio-verlengd. Arme vlerk zonder leugens en vleugels. Zonder portret stand kwam haar zwart-witte viervoeter wel prachtig tot zijn recht.

Hoe kun je diepte scheppen in je foto? Hoe kun je met meerdere foto’s toch één verhaal vertellen? Snapseed, Photoshop Express en Canva, als deze apps worden aangereikt door Carolien, verdwijnen vijf paar ogen voor wel een uur lang in de telefoon. En vijf wijsvingers – die af toe als frustrerend te dik worden ervaren - beroeren het scherm terwijl Carolien over elke schouder meekijkt en helpt waar nodig.

Ondertussen kijk ik naar hen en mijn ogen zijn niet meer dezelfde instrumenten maar het zijn ook camera’s geworden. Ik zie dingen die ik tevoren niet zag. Nagellak die schittert in een lange lijn. Vijf brillen op hun ogen en elke bril is anders. Een plastieken lepeltje met drie lichtpuntjes in het holle schep-gedeelte.

De dames zijn onderwijl aan het jubelen van de mogelijkheden en aan het mopperen op sommige lastigheden van deze nieuwe tools om hun lichtplaten-verslaving tot ongekende schitteringen te brengen.

‘Het moet wel een beetje natuurlijk blijven.’

‘Jeetje, dit is ontzettend leuk.’

‘Wat leuk, wat leuk.’

Hun anders gebrilde ogen blijven teneergeslagen in de schemerwereld van fotografie apps. Carolien loodst hen door alle gevaren in deze ongekende contreien van potentiële gekte:

‘Pas op met kiezen van gek formaat voor de expositie want daar bestaat dan geen papier voor!’

‘Oooh ik doe die hele boom weg.’

‘Wat grappig met die korrels.’

‘Je kunt hem weg laten lopen.’

‘Met perspectief ruk je dingen uit hun verband.’

Hun vingers toucheren het scherm en ze ontdekken nieuwe soorten van ontsluiting:

‘Ik zit er in, wat nu?’

‘Dit ziet er heel raar uit!’

‘Dat egaliseren is alsof je allemaal water krijgt.’

‘Je kunt dingen doen verdwijnen. Ik kan nu de schuur of de koe wegdoen.’

Volgende waarschuwing van Carolien:

"Pas op, wegblijven van de betalende pop-ups en van de kroontjes die zijn van de betalende versie!’

Hun enthousiasme borrelt als rook uit een rookmachine doorheen de ruimte:

‘Ik vind dit fa-sci-nerend!’

Dan halen we samen herinneringen op aan hoe vroeger fotografie ging. Toen je je filmrolletjes weg bracht en zo lang moest wachten om te weten of het überhaupt gelukt was. Hoe spannend dat wachten wel was. Je moest maar hopen dat je met dat ene rolletje voldoende goed materiaal had. Zouden ze nog verkocht worden, die filmrolletjes, vragen we ons gezamenlijk hardop af.

Al vele jaren volgen deze vijf dames samen creatieve workshops. Hun passie voor vrije zelf-expressie is wat hen blijvend bindt. Een begeleiding die te strak wordt neergezet stellen ze niet op prijs. Gezelligheid is belangrijk maar ze willen ook echt doorwerken.

‘Hoe valt het licht?’ is een vraag die nu in haar leven meedoet.

Ze toont me een foto genomen in een bos. Eerst zie ik gewoon een bos… maar dan zie ik het ook: het Licht. Het is overal maar niet overal op dezelfde manier. Ik zie vlekken van licht en vlekken van donker op verrassende plekken. En daarin verschijnen bomen.

‘Het moment van de dag is belangrijk.’ voegt ze toe.

‘De lange schaduwen zijn ook mooi…’

‘En de kleuren.’ ze glimlacht en ze kijkt me dromerig aan.

Licht en Donker.

Het eerste en enige wat God schiep op dag één.