Zin in Zenn met
​​​​​​​ Rieneke Metselaar

‘’Jullie zitten bijna aan het einde van deze reeks.’’ begin ik.

‘’Nee, ze willen door.’ zegt Rieneke “Dus nu is het een midden geworden.’’

Je volgt de lijnen en er ontstaan vlakken. En welke lijnen, lijnen blijven en welke lijnen vlakken worden. En welke vlakken leeg blijven en welke worden ingevuld. En of de invulling met een doodle (tekening zonder doel of gedachteloos tekenen) of met verf zal gebeuren. Je weet het niet want dit alles ontstaat vanuit de onbewuste vrije expressie.

‘’Van mij mag dit altijd door gaan.’’ zegt iemand als antwoord op mijn vraag waarom ze door willen.

‘’ Mijn tekenmateriaal van jaren komt eindelijk eens uit de kast.’’ zegt een andere deelnemer.

Of ‘’Ik dacht altijd, ik kan dit niet.’’

‘’Als kind al dacht ik teveel, ik leer hier mezelf accepteren zoals ik ben. We werden niet met fantasie opgevoed.’’ Ze haalt een tekenboekje van de basisschool uit haar tas. Het boekje gaat rond aan de tafel. Een van de dames kijkt en duwt het met weerzin van zich af. Het bevat voorgedrukte stap voor stap opgebouwde tekeningen. Een relikwie van andere tijden.

‘’Confirmeren hoeft niet meer.’’ zegt Rieneke ‘’ Je mag hier zijn wie je bent en het doen op de manier die bij je past.’’

‘’Thuis lukt het niet meer en hier kom ik er terug in.’’

‘’Dat ik iets van mezelf mooi mag vinden.’’

‘’Dat ik aan mezelf de kans geef iets te doen, nu ik sinds vorige week op pensioen ben.’’

‘’Ik zie het effect dat dit op mensen heeft.’’ zegt Rieneke ‘’En dat maakt me heel blij.’’

‘’Wat zie je dan bij mensen?’’ vraag ik.

‘’Rust, ontspanning, uitdaging, verbinding en plezier.’’ zegt ze. ‘’Ik zie mensen een heel eigen stijl ontwikkelen en een heel eigen manier van de dingen aan te pakken.’’

‘’Ik ben best eenzaam en hier niet.’’ zegt iemand.

Haar boodschap landt en we hebben het samen over eenzaamheid. En ook ik deel hoe mijn lente gisteren begon met de beslissing niet meer te zwijgen over mijn eenzaamheid die ik als kind al had elke dag.