Gitaar spelen - begeleid door Rob van den Elskamp

‘’Meer durven.’’ zegt hij.

Een andere man begreep van zijn huisarts dat alleen maar altijd thuis zitten met een zieke vrouw, iets was waar hij zichzelf moest uitrekken. Toen dit voorbij kwam, nam hij de kans.

‘’Mijn ondernemingszin is terug.’’ zegt hij. De gitaar die hij al sinds de jaren 70 heeft, wordt nu terug in huis bespeeld. Zijn oude lederen map waar hij liedjes en akkoorden in schreef, heeft hij al die jaren bewaard. ‘’Isabelle, je t’aime.’’ lees ik in schrijfmachine getypte letters.

‘’Het is best intiem om te vertellen maar mijn broer die vorig jaar overleed liet mij zeven gitaren na. Ik kon niet kiezen en heb ze allemaal gehouden.’’ zegt hij.

‘’De onderlinge contacten zijn belangrijk, de gezelligheid, ook als dat niets met muziek te maken heeft. We hebben het bijvoorbeeld ook over honden. De gitaar was jarenlang een meubelstuk in mijn huis waar ik wel iets mee wou maar niets mee deed. De gedachte dat het toch niet zou lukken, zat in de weg.’’ vertelt een andere man.

‘’Al barst ow hart in doezend stukke.’’ zingt hij nu. ‘’laot ow rustig gaon want ik blief achter ow staon.’’

Rob, vraagt zich nu, na vijftig jaar gitaar te spelen, oprecht af hoe hij er in godsnaam in geslaagd is dat onder de knie te krijgen. Hij kreeg nooit les. Het is nu een automatisme voor hem, de vingerzettingen.

‘’Ik leer van iedereen hier.’’ zegt hij.

De dames van de beginners groep komen binnen. Als hen wordt gevraagd hoe het hen vergaan is tijdens de voorbije lessen, blijken ze tegen dat gewraakte F akkoord aan te lopen. Ze laten de akkoorden van een lied dat ze willen leren, via een app op hun scherm afspelen dan zetten ze vinger één, vinger twee, vinger drie en …

‘’Te laat !”

‘’Ja, te laat.’’ herhaalt Rob bemoedigend en meelevend.

Maar ze worden er desondanks wel vrolijk van. En de confetti die de app geeft als het akkoord juist gespeeld is, vinden ze zo leuk.

Ze speelt op de gitaar van haar vier jaar geleden overleden vader.

‘’Je moet het gewoon volhouden.’’ zegt ze.

‘’Zullen we Guus spelen? ‘’ stelt de andere voor.

Het hoeft geen antwoord want ze zijn al begonnen. Ze turen naar de akkoorden op het papier voor hen op tafel en dan naar hun vingers en dan weer opnieuw naar de akkoorden en naar hun vingers. De bovenlip komt over de onderlip als het hoedje op een fragiel en pril breekbaar iets.

‘’Nooit beleven zou…’’ Ze neuriën mee.

‘’Lang geleden begon…’’ Zacht en aarzelend hoor ik het geluid van hun snaren over de stem van Guus heen draperen. Die nu drie kwart trager blijkt te zingen dan in de normale versie, laat Rob me weten.

‘’Het is een nacht. Er komt weer licht door de ramen. ‘’ Hun hals spieren trekken van de inspanning.

‘’Een nacht met jou is levensecht.’’ Ze lippen de woorden onhoorbaar mee. Rob met zijn automatische vingers kijkt met zijn niet automatische ogen naar hun vingers.

‘’Normaal alleen in films ziet. Beleef ik hem met jou.’’

Hun vingers komen tot stilstand. Pauze. Ze aarzelen. Ze kijken van akkoord naar vingers en van vingers naar akkoord. Bovenlip over onderlip gedrapeerd.

Rob die ondertussen zijn gitaar ter zijde heeft, slingert met het koffielepeltje langs de binnenwand van het kopje en het lijkt wel een nieuwe slepende cover van deze ‘’Guus’’.

‘’Ik ben niet ontevreden.’’ zegt ze als de Nacht geëindigd is.

‘’Houd moed.’’ zegt Rob.