Ukelele spelen

Beneden, nog buiten het gebouw, hoor ik al in de verte ukeleles. Ik volg het geluid naar de eerste verdieping. En daar klinkt ‘So happy together’. Als in de titel van het lied dat gespeeld wordt door tien spelers en één solo zanger/speler maar ook als de algehele voelbare atmosfeer. Ik kan niet nalaten mee te zingen.

Hier is de taal: refrein, couplet, akkoord, barré, F, G, C, A mineur.

Een rauwe schurende stem van één van de twee mannelijke ukelele spelers zingt en bij de laatste noot van ‘Togetheeeeeeeer’ wordt mijn hart zo hoog mee op getild dat mijn ogen het niet droog houden. Ja raak, ik ben nog geen tien minuten binnen en weet het nu al. Hier zijn mensen samen bezig aan iets dat alle hoogdravendheid en dwangmatig perfectionisme naast zich neerlegt. Hier klinkt de menselijke expressie zoals die klinkt zonder opsmuk noch oneigenlijke decoratie. Mijn hart-oog snelweg, liegt nooit want werkt buiten mijn wil om.

Als Hotel California ingezet wordt, verdwijnt de Ever van de Green en lijk ik het lied voor de allereerste keer te horen. Één vrouwenstem, honderd vingers, veertig snaren, een voor mij onbekend aantal akkoorden en een onbekend aantal maar overbekende woorden worden één verhaal met mijn tranen, dat zich enkel hier en nu in deze ruimte afspeelt. Ik snap nog beter hoe het leven werkt. De Evergreen, de grijsgedraaide, kaal gezongenheid, van de ware scheppingskracht kan nooit zijn blad verliezen maar kan eindeloos herhaald worden. ‘They just can’t kill the beast…. You can never leave… Such a lovely place.’ Deze mensenwereld.

Love me tender, Waltzing Matilda, Let it be, ze oefenen het repertoire van hun zomeroptreden en Karel, de lesgever geeft aanwijzingen in de vorm van letters en vingerzettingen. G, A mineur, B mineur op hokje 2, ringvinger op hokje 4, C met middelvinger is hier handiger. Daarnaast legt hij accenten doorheen het lied door solo, samenzang en begeleiding van instrumenten aan of uit te zetten. Speaking words of wisdom.

Volgens Karel hebben ze nu het Blue Zone (gebieden op de wereldkaart zo genoemd naar de blauwe markering waar de mensen hogere leeftijd halen dan in andere gebieden) gehalte doen stijgen door muziek te maken. ‘Simpelweg in je bed denken aan de vingergrepen, helpt al om je soepel te houden.’ voegt hij toe. ‘Oefen in kleine stukjes.’ raadt hij aan.

Ze spelen een relatief nieuw akkoord. Karel luistert naar elk apart spelend en kan vanop vijf meter afstand zien welke vinger net iets anders moet staan.

‘Simpelweg in je bed denken aan de vingergrepen, helpt al om je soepel te houden.'

Ik hoor het vier maal getokkeld door een verschillende dame op haar instrument. Ik hoor de inspanning, de aarzeling, de pauzes, het herbeginnen, het hapereren en weer doorgaan en dwars daar doorheen hoor ik vooral het lied, Here comes the sun, teerder en priller en bloemknopknappend echter dan ooit. In het tentatieve attempt nog steeds hoorbaar die oh zo bekende evergreen maar volledig hernieuwd gedeconstrueerd door de wil van een vrouw die iets wil met dat instrument. De wil het haar eigen te maken, de wil tot expressie, tot leren en groeien.

‘Ja!’ roept ze. En nogmaals ‘Ja’ roept ze en ‘Ja’ juicht ze een derde keer terwijl ze ondertussen het akkoord van I will survive gewoon door speelt zonder enige hapering of pauze. As long as I know how to love, I’ll stay alive, denk ik.

Count on me, Fly me to the moon, titels worden geroepen en de rest roept enthousiast ja en dan gaan ze het samen spelen.